Wie ben ik en hoe sta ik in het leven?
Natuurlijk wil je dat weten. Want wie ik ben als persoon bepaalt voor een groot deel of je mij het schrijven van jouw eigen levensverhaal of wellicht van je vader, moeder of opa, oma toe wil vertrouwen.
Daarom iets meer over mij:
Ik ben Ans, geboren in 1958 in Zwolle. Getrouwd met Teun en moeder van vier kinderen, twee schoonzonen en oma van twee kleindochters. Sinds 2006 wonen wij met veel genoegen in een klein dorpje nabij Zwolle, genaamd Laag Zuthem.
Ik werk, naast mijn bezigheden als uitvaartschrijver en schrijver van levensverhalen, voor enkele uren per week als beheerder bij een uitvaartcentrum in Wijhe.
Wat wil ik nog meer over mezelf vertellen?
Ik houd van het frisse voorjaar; wanneer de natuur weer op uitbreken staat, van een heerlijke wandeling langs het strand of in het geurende bos. Ik houd van het lezen van leerzame boeken, van informatie tot me nemen om daar van te leren. Ik houd van een mooie film waarbij gerust de tranen over mijn wangen mogen biggelen. Ik geniet van mooie gesprekken,
maar ook van lekker lachen met vrienden en vriendinnen.
En ik ben graag creatief bezig.
Ik ben een sensitief, empathisch en betrouwbaar persoon, die goed kan luisteren.
Ik houd van ontmoetingen met mensen, ben altijd geïnteresseerd in wat ze te vertellen hebben
en ben benieuwd naar het verhaal achter het verhaal.
Voor mij is het van grote waarde en het geeft mij enorm veel voldoening om deze (levens)verhalen op te schrijven en weer te delen.
Want ieder verhaal is het waard om gedeeld te worden.
Hoe ben ik ertoe gekomen om uitvaartspreker te worden?
Een aantal jaren geleden belandde ik in een burn-out. In deze periode werd ik stilgezet. Stilgezet in het werk wat ik destijds deed als secretaresse, maar bovenal stilgezet in het leven. Er was tijd om na te denken over mijn leven en over hoe mijn leven, en dan vooral mijn jeugd, was verlopen.
Als kind verloor ik op 11-jarige leeftijd mijn vader, nadat hij jarenlang ziek was geweest. Die gebeurtenis is van grote invloed geweest op mijn leven; als kind, maar ook als volwassene. Want kinderen werden in die tijd niet of nauwelijks betrokken bij ernstige ziekte of bij het overlijden van naasten. Kinderen moesten daarvoor beschermd worden, was destijds de overtuiging.
Ook de geboorte van onze kinderen, waarvan onze oudste zoon het downsyndroom heeft en onze oudste dochter vanaf de geboorte doof is, is van invloed geweest op ons gezinsleven en van mijn kijk op het leven.
Doordat mijn leven na die burn-out totaal op zijn kop stond besloot ik op werkgebied helemaal opnieuw te beginnen en te kiezen voor werk waar ik meer voldoening uit zou halen. In een gesprek met een vriendin, zij is uitvaartverzorgster, stelde ze me de vraag: “Waarom word je geen uitvaartspreker? Dat vind ik nou helemaal bij jou passen!” Haar opmerking bleef bij me haken. En uit een gesprek later met een talentencoach kwam ook naar voren dat mijn talenten o.a. liggen op het vlak van het werken met mensen
en het werken met geschreven taal.
Op dat moment viel bij mij opeens het kwartje en pasten alle puzzelstukjes in elkaar! Dat is wat ik wil doen en wat bij mij past! Niet alleen omdat daar mijn talenten bleken te liggen, maar ook omdat ik uit eigen ervaring weet hoe belangrijk het is dat mensen en zéker ook kinderen én mensen met een verstandelijke beperking op een goede manier afscheid nemen van de mensen waar ze van houden.
En dat ik een stukje mee mag lopen met mensen, juist op de momenten in het leven die moeilijk zijn.
Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat je op die momenten alle ondersteuning kan gebruiken die je nodig hebt.
Dat ik mensen mag ondersteunen in die intense week van afscheid nemen;
het maakt me dankbaar dat ik dit werk mag doen.